Pałac w Szklarach Górnych

Na początku XVIII wieku miejscowość wraz z majątkiem nabył hrabia Johan Heinrich d’Hautoy de Bronne i jego żona Jacobine Charlotte z domu Freankenberg-Ludwigsdorf. Z ich to inicjatywy na miejscu wcześniejszego dworu został wzniesiony w latach 1715-1725 wspaniały barokowy pałac, którego autorstwo przypisuje się znakomitemu architektowi śląskiemu Johannowi Blasiusowi Peinterowi. Wskutek braku męskiego spadkobiercy w linii prostej, ostatni właściciel dóbr przekazał je swojemu bratankowi, hrabiemu Haussonville i w rękach tego rodu pozostały one do roku 1833. W roku 1899 posiadłość została kupiona od Fuhrmanna – Karringa przez zniemczoną rodzinę włoską von Ballestrem di Castellengo. Za ich panowania, z inicjatywy Frantza von Ballestrema, w 1900 roku dokonano rozbudowy pałacu, dostawiając dwa symetryczne skrzydła skrajne.

Po wojnie pałac przez wiele lat był zamieszkiwany przez pracowników miejscowego PGR-u. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych mieścił się w nim Zakład Poprawczy Ministerstwa Sprawiedliwości, a obecnie funkcjonuje tutaj Specjalny Ośrodek Szkolno – Wychowawczy.

Główny budynek pałacu jest trzykondygnacyjny, natomiast skrzydła boczne są dwukondygnacyjne. Rzut całości przypomina literę C.Na osi fasady centralnej reprezentacyjne schody wykończone kamienną balustradą. Na poziomie pierwszego piętra znajduje się balkon zwieńczający bogato zdobiony główny portal wejściowy, obramowany dwoma pilastrami. Przechodzą one w konsole podtrzymujące kamienną balustradę balkonu z wazonami. W gzymsie głównym nad wejściem balkonowym, umieszczono wspaniale dekorowany kartusz z herbami rodzinnymi d’Hautoy de Bronne i Freankenberg-Ludwigsdorf. Na osi ogrodowej wysunięty szeroki ryzalit z obszernym tarasem, nad którym znajduje się niewielki balkon z kamienną ozdobną balustradą. Cały budynek zdobiony płaskimi pilastrami międzyokiennymi i barokowymi obramieniami okien. Dachy mansardowe ceramiczne zdobione licznymi nadbudówkami poddaszowymi. Układ pomieszczeń korytarzowy i amfiladowy (bezpośrednie przejścia z jednej komnaty do drugiej). Ostatnią renowację obiektu przeprowadzono w 1995 roku. W otaczającym rezydencję parku typu krajobrazowego zachowało się wiele ciekawych okazów drzew i krzewów, a także staw rybny. Z licznych niegdyś elementów architektury ogrodowej zachowały się ruiny wzniesionego około 1720 roku pawilonu z ciekawą kolumnadą i pięknymi figuralnymi rzeźbami z piaskowca, personifikującymi cztery pory roku (niestety – obecnie tylko trzema). Na wschód od głównego założenia pałacowo-parkowego znajduje się cały kompleks folwarcznych zabudowań gospodarczych, z których wyróżnia się budynek o cechach klasycystycznych.